อะไรที่เกินพอดี ทำให้มีทุกข์ทั้งนั้น

อย่ามัวทุกข์กับสิ่งที่ขาด จนลืมสุขกับสิ่งที่มี 

ไม่มีใครให้โอกาสในชีวิตเรา ได้ดีเท่าตัวเราเอง

ใจที่ไม่มีอคติ จะทำให้เรามองโลกได้กว้างขึ้น

ไม่มีอะไรจะสุขไปกว่า การมีชีวิตที่เป็นอิสระจากทุกข์ 

รับรู้ "ทุกข์" เข้าใจ "ทุกข์" ยอมรับ "ทุกข์" จะหาทางออกจาก "ทุกข์" ได้ง่ายขึ้น

ผู้ใดทำใจให้ถึงความเป็นกลางได้ ผู้นั้นจะพ้นจากทุกข์ทั้งปวง

"สุข" ที่ได้จากการยื้อแย่ง ไม่เคยยั่งยืน

ทุกคนมีหน้าที่ที่แตกต่าง แต่จิตเสมอกันได้ ด้วยความไม่ขุ่นมัว

การฝึกเจริญสติปัญญา เป็นสิ่งมีค่าที่สุด ที่เราจะมอบเป็นของขวัญแก่ตัวเองได้ ระหว่างการเดินทางของชีวิต

ก่อนลงมือทำอะไร ให้มีความสุจริตใจเป็นที่ตั้ง

"สติ" คือ "ชีวิต" การอยู่อย่างขาดสติ คือการอยู่อย่างตายทั้งเป็น

เมื่อมีโอกาส "ให้" จง "ให้" อย่ามัวลังเลสงสัย จะได้ "กำไร" หรือ "ขาดทุน"

ชีวิตต้องมีคาถา คาถาที่ว่าคือ "อย่าชั่ว"

"ชีวิต" ไม่ว่าจะขาขึ้น หรือขาลง จงมี "สติ" อารักขาจิตไว้

คิดให้รอบคอบจะทำอะไรต้องคิดก่อนว่า มันถูกหรือผิด มันดีหรือชั่ว

เมื่อมีจงให้ หากอยากได้จงทำก่อน

ยิ่งเอามันยิ่งอด ยิ่งสละให้หมดมันยิ่งได้

ยินดีในสิ่งที่ตนได้ พอใจในสิ่งที่ตนมี เป็นคนโชคดีที่สุด

การฝึกเจริญสติปัญญา เป็นสิ่งมีค่าที่สุด ที่เราจะมอบเป็นของขวัญแก่ตัวเองได้ ระหว่างการเดินทางของชีวิต

จงอย่าทำร้ายตนเอง ด้วยความคิด และอย่าทำร้ายคนใกล้ชิด ด้วยวาจา

"แก้ตัว" ช่วยอะไรไม่ได้ "แก้ไข" ช่วยได้ทุกอย่าง "แก้แค้น" ที่ดีทีสุดคือหยุดก่อเวรกรรม โกรธเขาเราทุกข์ อภัยเขาเราสุข 

ก่อนลงมือทำอะไร ให้มีความสุจริตใจเป็นที่ตั้ง

อย่าเข้าใจผิดว่าคนนิ่งนั้นเป็นคนโง่ การพูดที่ไม่เป็นสาระเป็นการโง่ที่ยิ่งไปกว่า

จะ "สุข" ได้อย่างไร ถ้าคุณ "ให้" ไม่เป็น

ทุกคนมีหน้าที่ที่แตกต่าง แต่จิตเสมอกันได้ ด้วยความไม่ขุ่นมัว

ถ้าโลกภายในคือใจงดงาม ไม่มีมลทิน เราก็จะสามารถดำรงชีวิตอยู่กับโลกภายนอกได้อย่างงอกงาม และเป็นอิสระ 

ไม่มีคำว่า อาภัพ สำหรับคนที่เริ่มเดินทาง อยู่บนหนทางแห่งการตื่น 

การให้ คือการทำลายอัตตาตัวตนของผู้ให้ ผู้ให้จึงพึงขอบคุณผู้รับ มิใช่ให้แล้วทวงบุญทวงคุณ